Het doet wat vreemd aan, als je iets moet schrijven over een plaat, die postuum wordt uitgebracht. Het overkwam me vorige week met de nieuwe van David Olney en het overkomt me nu weer, met een man die een flink deel van mijn muzikale herinneringen gekleurd heeft. Zoals bij zovele van mijn leeftijdsgenoten heeft de folkmuziek de aanzet gegeven tot heel intensief met muziek luisteren bezig te zijn en de Bretonse gitarist Jacques Pellen is daar heel vaak deel van geweest. Dat heeft alles te maken met de veelzijdigheid van de man én met het feit dat hij, haast zolang als ik hem ben beginnen te volgen, de Bretonse folk heeft vermengd met de jazz.

Pellen zat letterlijk in honderden verschillende projecten en de platen waarop zijn naam te lezen valt, zijn nauwelijks te tellen. Van Dan Ar Braz tot Kenny Wheeler, van Riccardo del Fra tot Paolo Fresu, van Erik Marchand tot Hector Zazou…allemaal deden ze een beroep op Pellen en zijn gitaar, die op de meest wonderlijke manier de Bretonse/Keltische folk wist te laten samenklinken met de jazz. Dat deed hij de jongste jaren meestal in het gezelschap van het kwartet Offshore, bestaande uit drummer Karim Ziad, bassist Etienne Callac, toetsenist Patrick Péron en fluitist Sylvain Barou, die overigens ook meer dan aardig uit de voeten kan op de doedelzak.

Met dit Ziad en Callac maakte Pellen in 2010 een plaat met de titel “Off Shore”, plaattitel die later ook de groepsnaam werd en die in 2016, nadat het trio een kwartet geworden was, met de komst van Barou, gevolgd werd door het prachtige “Shorewards”. Gelijktijdig met de opnames van dat album werd toen al begonnen met deze nieuwe plaat, die nochtans pas vier jaar later, in de winter van 2019/2020 zou afgewerkt worden. En toen kwam dus Corona: Pellen werd einde maart 2020 in het ziekenhuis opgenomen en stierf en op 21 april 2020 aan de gevolgen van Covid-19. De overige bandleden vonden de opnames té mooi om ze ongebruikt in de lade te laten liggen en toetsenist Péron zette zich aan het mixen, met deze plaat als resultaat.

`Zeven lange nummers staan er op, gaande van de titelsong, die ooit bedoeld was voor folkband Sweeney’s Men, maar een origineel opleverde voor Anne Briggs, via “Nagarif” van Pellen zelf, “Ella” van Ziad en “Seamen’s Lament”, dat Pellen destijds nog schreef samen met harpiste wijlen Kristen Nogués, met wie hij vaak samenwerkte. Verder is er “La Danse des Macareux”, dat ik ergens op de “Acoustic”-LP van Dan Ar Braz moet hebben en die laatste neemt een schitterende gastrol waar op de traditional “Lark Goes to the Borders. Afsluiter van dienst is de Pellen/Barou-compositie “La Saison des Tempêtes”, waarin de betreurde gitarist, wellicht voor het laatst, zijn meesterschap kon etaleren. Zee, water, strand, storm…voor een Bretoen zijn het dingen, die het leven beheersen en een waardiger eerbetoon kon Pellen dan ook bezwaarlijk krijgen.

(Dani Heyvaert)